ما در عصری زندگی می‌کنیم که «چت» دیگر فقط یک ابزار ارتباطی نیست، بلکه نمایشی است که ما در آن نقش فعال و مؤثری داریم. وقتی چت‌بات‌ها و مدل‌های زبانی وارد همه‌ی حوزه‌ها شدند — از خدمات مشتری تا اپلیکیشن‌های آموزشی — مرز میان «گفت‌وگوی واقعی» و «چت شبیه‌سازی شده» به طرز نگران‌کننده‌ای کمرنگ شد. چت‌بات‌

در دنیای امروز، بزرگ کردن کودکان دیگر شبیه نسل‌های گذشته نیست. کودکان با صفحه‌نمایش‌ها و دنیای دیجیتال زندگی می‌کنند؛ از گوشی و تبلت گرفته تا کنسول‌های بازی و ساعت‌های هوشمند. این تکنولوژی فرصت‌های بی‌پایانی برای یادگیری و سرگرمی فراهم می‌کند، اما والدگری در این فضا چالش‌های تازه‌ای هم دارد: چطور می

آیا می‌توان زندگی را «به‌طور کامل» ثبت کرد و حافظه‌ خود را تقویت نمود؟ نوشتار حاضر، به بررسی ثبت فراگیر تجربه‌ها و خاطرات انسان می‌پردازد و استدلال می‌کند که حافظه، بخشی بنیادی از هویت ماست و با غنی‌تر شدن آن، خودِ ما نیز غنی‌تر و عمیق‌تر می‌شویم. از خاطرات ذهنی گرفته تا ثبت‌های دیداری و شنیداری، سو

فناوری‌های بزرگ و اپلیکیشن‌های آموزشی، کلاس درس را متحول کرده‌اند، اما همه چیز بر خلاف چیزی که به نظر می‌رسد، مرتب نیست. دکتر ولیسلاوا هیلمن در مقاله خود نشان می‌دهد که این تحول اغلب آرام و بدون بحث عمومی رخ می‌دهد و وعده «یادگیری شخصی‌سازی‌شده» تاحد زیادی با واقعیت صنعت آموزش در تضاد است. در عمل، ک

از سال ۲۰۰۴ و با گسترش شبکه‌های اجتماعی، حکومت‌های دموکراتیک به سمت اقتدارگرایی نسبی حرکت کرده اند. رسانه‌های خبری برای جلب توجه مخاطب، به‌طور مداوم تصاویر بحران و حوادث را منتشر می‌کنند؛ بازنمایی‌هایی اغراق‌آمیز که اضطراب عمومی را تقویت می‌کند و مرز واقعیت و توهم را کمرنگ می‌سازد. در این بین، نقش ر