در چهار دهۀ گذشته، تعداد قابل توجهی از ایرانیان به خارج از کشور مهاجرت کرده‌اند. امروز بخش تحصیل‌کرده، حرفه‌ای و غالباً مرفه این دیاسپورا به یکی از تکیه‌گاه‌های اصلی استارتاپ‌های داخلی بدل شده است. آنان با تکیه بر تجربۀ جهانی‌شان، شبکه‌ای غیرمتمرکز از سفیران فناوری ساخته‌اند؛ آدم‌هایی که بی‌سروصدا و

در سال‌های اخیر، آمریکای لاتین به یکی از قطب‌های نوظهور «مهاجرت مجازی» تبدیل شده است؛ مسیری که به متخصصان اجازه می‌دهد بدون ترک کشور، در اقتصاد جهانی مشارکت کنند. نیرشورینگ و گسترش دورکاری در مکزیک، برزیل و آرژانتین نشان داده است که اتصال فعال به بازار جهانی می‌تواند نه‌تنها مانع مهاجرت فیزیکی شود،

سال‌هاست که قوانین مربوط به ایرانیان خارج از کشور بر خدمات کنسولی متمرکز بوده و از ظرفیت دانشی و شبکه‌ای دیاسپورای ایران غافل بوده است. لایحه «حمایت از ایرانیان خارج از کشور» از این منظر‌ دارای یک آرایش سیاستی به کلی جدید است. این لایحه‌ به دنبال خارج کردن دولت از سردرگمی سیاستی در قبال ایرانیان خار