در بیانیۀ G7 آمده است که: «ایران عامل اصلی ناامنی و خشونت در منطقه است»، در حالی که سه ماه پیش، رئیس سازمان اطلاعات ترامپ تأکید کرد که سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا «هنوز بر این باورند که ایران مشغول ساخت سلاح هسته‌ای نیست». در حقیقت، این اسرائیل است که سلاح هسته‌ای دارد، اما نه پیمان منع گسترش هسته‌ای را امضا می‌کند و نه به بازرسان آژانس انرژی اتمی اجازهٔ بازرسی می‌دهد. واقعیت این است که همزمان با پیشرفت مذاکرات هسته‌ای ایران و آمریکا، اسرائیل دیپلمات ارشد ایران را ترور کرد و سپس به کشتار دانشمندان ایرانی به همراه خانواده‌هایشان، و شمار زیادی از غیرنظامیان از جمله کودکان، ورزشکاران، یک معلم و یک مربی ورزشی دست زد.
در واقعیت این نخست وزیر اسرائیل است که حکم بازداشت بین‌المللی دارد و به ارتکاب جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت متهم شده است. و در واقعیت این اسرائیل است که با ادامۀ نسل‌کشی، غزه را به نابودی کشیده، کرانۀ باختری اشغالی و استعمارشده را درگیر کشتار جمعی کرده، به جنوب لبنان و بیروت حمله کرده، و پس از حمله به سوریه قسمتی از خاک آن را اشغال کرده است. هیچ کشوری در خاورمیانه به‌اندازۀ اسرائیل عامل بی‌ثباتی و ترور منطقه‌ای نیست.
با این وجود، علی‌رغم اینکه نظرسنجی‌ها حاکی از مخالفت اکثر مردم بریتانیا با همکاری در این جنایت فجیع است، باز هم شاهد همان تلاش‌های کلیشه‌ای برای سیاه‌نمایی معترضان به این کشتار هستیم. اندرو نیل[۱]، مجری سابق و شناخته‌شدۀ BBC، می‌گوید سیاستمداران اسکاتلندی که خواهان صلح‌اند «حامی یک دیکتاتوری دین‌سالار قرون وسطایی ایستاده‌اند». به خاطر بیاورید که چطور مخالفان فجایع عراق، افغانستان و لیبی را به‌عنوان مزدوران صدام حسین، طالبان، معمر قذافی و هیولا خطاب کردند. اما آقای نیل، به خاطر ندارید که در نهایت، آن هم به گونه‌ای فاجعه‌بار، مشخص شد حق با چه کسی بوده است؟
این اشتباه یک تراژدی است که بهای آن با خون بیش از ۴.۵ میلیون انسان پرداخت شد. این آمار بر اساس مطالعه‌ای در دانشگاه براون[۲] به دست آمده و نشانگر مجموع مرگ‌ومیرهای مستقیم و غیرمستقیم در مناطق جنگ زده پس از یازده سپتامبر است. افرادی که از این فجایع حمایت کردند هیچ‌گاه عواقب اشتباهشان را ندیدند؛ آن‌ها توانستند سوت‌زنان از صحنه‌های جنایت خود دور شوند و بی‌هیچ شرمی خواستار خشونت‌های بیشتر شوند. اندرو نیل حدود شش ماه پیش از تهاجم به عراق، و در حالی که تصور می‌کرد جنگ در افغانستان موفقیتی بزرگ بوده، ستونی نوشت که در آن هشدار داد «حومۀ بغداد اکنون پر از تأسیسات مخفی است که اغلب در شکل بیمارستان یا مدرسه مخفی شده‌اند» و در حال تولید سلاح‌های شیمیایی و بیولوژیکی هستند و «از همه نگران‌کننده‌تر، تلاش‌های جدیدی برای ساخت سلاح‌های هسته‌ای در جریان است».
“با وجود شکست‌های پی‌در‌پی و مشهود، ذهنیت آن‌ها تغییر نمی‌کند؛ زیرا بقای این افراطی‌گری در گروی نادیده‌گرفتن و تمسخر واقعیت است.”
جمله‌ای که او برای حمله به طرفداران صلح به‌کار برد، بی‌تردید باید بر سنگ قبر جنگ‌طلبان حک شود: «معلوم نیست چند بار دیگر باید اشتباه کنند تا ما از مسئولیت جدی گرفتن آن‌ها خلاص شویم». بنیامین نتانیاهو نیز در سال ۲۰۰۲ با گستاخی تمام به کنگره آمریکا وعده داد: «اگر رژیم صدام را سرنگون کنید، با اطمینان می‌گویم که تأثیرات بسیار مثبتی در کل منطقه خواهد گذاشت».
با وجود شکست‌های پی‌در‌پی و مشهود، ذهنیت آن‌ها تغییر نمی‌کند؛ زیرا بقای این افراطی‌گری در گروی نادیده‌گرفتن و تمسخر واقعیت است. نخست وزیری که خود به ارتکاب جنایات جنگی متهم است معتقد است که برخلاف اسرائیل، رژیم ایران «غیرنظامیان را هدف قرار می‌دهد». همزمان، یک سخنگوی نظامی اسرائیل، تهران را به‌خاطر همین کشتارها، «رژیم تروریستی» می‌نامد. مفهوم تروریسم، در عمل، به واکنشی اطلاق می‌شود که توسط رژیم‌ها و نیروهای شبه‌نظامیِ دشمنِ غرب نشان داده می‌شود، و هدف از آن غیرمشروع و غیراخلاقی جلوه‌دادن این اعمال است، در حالی که موشک‌ها و گلوله‌های به‌مراتب مرگ‌بارترِ تل‌آویو و واشنگتن زیر نقاب مشروعیت و توجیه‌پذیری پنهان می‌مانند.
وقاحت اسرائیل واقعاً باورنکردنی است؛ رژیمی که ده‌ها هزار فلسطینی، عمدتاً زن و کودک، را در غزه قتل‌عام کرده، کشته شدن ۲۴ اسرائیلی در حمله ایران را نماد شرارت بی‌سابقه تهران جلوه می‌دهد. بیش از دو برابر این تعداد، از فلسطینی‌های گرسنه، تنها در یک قتل‌عام شبانه توسط نظامیان اسرائیلی به خاک و خون کشیده شدند: توجه داشته باشید که این کشتار دسته‌جمعی ذره‌ای از توجه رسانه‌ها را به خود جلب نکرد. هیچ تلاشی برای پنهان کردن سیر تکراری کشتار‌های جمعی ارتش اسرائیل صورت نمی‌گیرد. یک گزارش جامع جدید درباره پوشش خبری بی‌بی‌سی از نسل‌کشی در غزه نشان می‌دهد که پوشش خبری اختصاص داده شده برای هر کشتهٔ اسرائیلی، ۳۳ برابر بیشتر از هر کشتهٔ فلسطینی است. همدستی غرب با جنایات اسرائیل بر این بنیان استوار است که جان عرب‌ها و ایرانی‌ها بی‌ارزش تلقی شود.
“اسرائیل هر جنایت جنگیِ ممکنی را مرتکب شده است. این کشور بی‌هیچ دلیل و بهانه‌ای به ایران حمله کرد. همان آدم‌هایی که قبلاً از خونریزی‌های وحشتناک حمایت می‌کردند، حالا بی‌شرمانه دنبال جنگ و کشتار بیشتر هستند؛ انگار که هیچ‌چیز از تاریخ یاد نگرفته‌اند.“
البته ایران نیز به لحاظ حقوقی وظیفه دارد که از کشتن غیرنظامیان اسرائیلی خودداری کند. همان‌طور که کنت راث[۳]، مدیر پیشین دیده‌بان حقوق بشر، اشاره می‌کند: «نزدیک بودن زیرساخت‌های نظامی و غیرنظامی در اسرائیل باعث می‌شود دانستن اینکه ایران دقیقاً چه هدفی را با موشک‌هایش نشانه گرفته، دشوار باشد». همین موضوع در مورد غزه، با عبارت «استفاده از غیرنظامیان به عنوان سپر انسانی» مطرح شد، اما هیچ‌یک از این استانداردها درباره اسرائیل اعمال نمی‌شود. همین روایت‌ها بود که غزه را از روی نقشه جهان پاک کرد، درست همان موقعی که اسرائیل به شکل سیستماتیک از فلسطینی‌ها به عنوان سپرهای انسانی واقعی استفاده می‌کرد.
شاید حس کنید عقل‌تان را از دست داده‌اید. به نظر می‌آید اسرائیل هر جنایت جنگیِ ممکنی را مرتکب شده است. این کشور بی‌هیچ دلیل و بهانه‌ای به ایران حمله کرد. همان آدم‌هایی که قبلاً از خونریزی‌های وحشتناک حمایت می‌کردند، حالا بی‌شرمانه دنبال جنگ و کشتار بیشتر هستند؛ انگار که هیچ‌چیز از تاریخ یاد نگرفته‌اند. اما کسانی که با بمباران مردم بی‌گناه مخالفند، باز هم به عنوان آدم‌های افراطی و خطرناک معرفی می‌شوند.. با این حال، کشورهای غربی بیانیه‌ای صادر می‌کنند که در آن، این رژیم نسل‌کش، توسعه‌طلب و مجهز به سلاح هسته‌ای را در جایگاه قربانی قرار می‌دهند و دولت ما [انگلستان] از توقف حمایت نظامی از تل‌آویو امتناع می‌ورزد.
واقعیت این است که شما عقل‌تان را از دست نداده‌اید. دیوانگان واقعی همان‌هایی هستند که صاحب قدرت‌اند؛ و اگر روزی از بین نروند، همهٔ ما را نابود خواهند کرد.
