بعضی از محققان بر این نکته تأکید می‌کنند که این اعداد ایدئال هستند و در بسیاری از خانواده‌‌ها عملی نیستند. آن‌ها درعوض یک فرمول کاهشِ آسیب را توصیه می‌کنند: اگر کودک شما حدود بیست دقیقه تحت نظارت شما برنامۀ تلویزیونیِ مخصوص کودکان تماشا کند، برای رشد کودکان بسیار کم‌خطرتر از مشاهدۀ ساعت‌‌ها محتوای تلویزیونیِ بزرگسالان بدون نظارت شماست.

مسئلۀ مهم دیگر نوع محتوایی است که کودکان با آن مواجه می‌شوند. شینسکی می‌گوید چیزی که مهم است این است که آن برنامه‌‌ها آموزشی، با سرعتی آهسته، و مناسب سن [کودک] باشند. به‌تازگی پژوهشی انجام شده است که نشان می‌دهد استفادۀ بیش از حد کودکان از مانیتورها ممکن است منجر به محدودشدنِ دایرۀ لغات آن‌ها و کاهش توانایی کنترل خشم در آن‌‌ها شود و آن‌‌ها را حساس‌تر و پرخاشگرتر کند. اما شینسکی هشدار می‌دهد که تقریباً تمام این مطالعات تنها بر روی همبستگی‌‌ها و نه رابطۀ علت و معلولی بنا شده است. «برای مثال آیا مشاهدۀ طولانی‌مدت مانیتورها منجر به اختلالاتِ توجه می‌شود؟ یا اینکه آیا کودکی که دچار اختلال توجه است، اجازه دارد باز هم پای صفحه‌نمایش بنشیند؟» همچنین شاید عوامل دیگری از قبیل استرس والدین و عوامل اقتصادی و اجتماعی وجود داشته باشند که تبعات مرتبط با مواجهۀ [بیش‌ازحد] با صفحه‌نمایش‌ها و رشد را پیش‌بینی کنند.

بنابراین آیا نشستن پای مانیتورها هیچ سودی برای کودکان خردسال ندارد؟ شینسکی می‌گوید: «یک مزیّت آن پیشرفت کنترل آن‌ها بر عضلاتِ ظریفِ مغزی و عصبی به‌واسطۀ کار با صفحات لمسی است». اما این چیزی است که هزینه‌ای گزاف بابت آن پرداخت می‌شود.

کودکان پیش‌دبستانی

بعضی از محققان بر این نکته تأکید می‌کنند که این اعداد ایدئال هستند و در بسیاری از خانواده‌‌ها عملی نیستند. آن‌ها درعوض یک فرمول کاهشِ آسیب را توصیه می‌کنند: اگر کودک شما حدود بیست دقیقه تحت نظارت شما برنامۀ تلویزیونیِ مخصوص کودکان تماشا کند، برای رشد کودکان بسیار کم‌خطرتر از مشاهدۀ ساعت‌‌ها محتوای تلویزیونیِ بزرگسالان بدون نظارت شماست.

مسئلۀ مهم دیگر نوع محتوایی است که کودکان با آن مواجه می‌شوند. شینسکی می‌گوید چیزی که مهم است این است که آن برنامه‌‌ها آموزشی، با سرعتی آهسته، و مناسب سن [کودک] باشند. به‌تازگی پژوهشی انجام شده است که نشان می‌دهد استفادۀ بیش از حد کودکان از مانیتورها ممکن است منجر به محدودشدنِ دایرۀ لغات آن‌ها و کاهش توانایی کنترل خشم در آن‌‌ها شود و آن‌‌ها را حساس‌تر و پرخاشگرتر کند. اما شینسکی هشدار می‌دهد که تقریباً تمام این مطالعات تنها بر روی همبستگی‌‌ها و نه رابطۀ علت و معلولی بنا شده است. «برای مثال آیا مشاهدۀ طولانی‌مدت مانیتورها منجر به اختلالاتِ توجه می‌شود؟ یا اینکه آیا کودکی که دچار اختلال توجه است، اجازه دارد باز هم پای صفحه‌نمایش بنشیند؟» همچنین شاید عوامل دیگری از قبیل استرس والدین و عوامل اقتصادی و اجتماعی وجود داشته باشند که تبعات مرتبط با مواجهۀ [بیش‌ازحد] با صفحه‌نمایش‌ها و رشد را پیش‌بینی کنند.

بنابراین آیا نشستن پای مانیتورها هیچ سودی برای کودکان خردسال ندارد؟ شینسکی می‌گوید: «یک مزیّت آن پیشرفت کنترل آن‌ها بر عضلاتِ ظریفِ مغزی و عصبی به‌واسطۀ کار با صفحات لمسی است». اما این چیزی است که هزینه‌ای گزاف بابت آن پرداخت می‌شود.

کودکان پیش‌دبستانی

به محض اینکه کودکان به سن دو سالگی برسند، مزایای آموزشیِ استفاده از مانیتورها آشکار می‌شود. ساندرا ماترز[efn_note]Dr Sandra Mathers[/efn_note]، روانشناس دپارتمان آموزش دانشگاه آکسفورد، می‌‌گوید: مسئلۀ مهم آن چیزی است که در خلال این زمان رخ می‌‌دهد. شواهد زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد اگر فرزند شما با تصاویر روی مانیتور به شیوه‌‌ای مؤثر و سازنده مواجه شود، فرآیند یادگیری اتفاق می‌افتد. اما اینگونه نیست که همۀ نرم‌افزار‌‌ها، بازی‌‌ها و برنامه‌‌های تلویزیونی برای رشد آن‌‌ها مفید باشند.

انتخاب یک اپلیکیشن و یا بازیِ باکیفیت ضروری است. در بُعدِ محتوایی، دکتر ماترز بر بایستی کلیدواژۀ «هوشیاری»[efn_note]Minds On[/efn_note] تأکید می‌کند -که به‌جای مواجهۀ منفعلانه، باعث مواجهۀ فعالانۀ کودک [با محتوای عرضه‌شده] می‌شود. ترجیح والدین این است که کودک مواجهه‌ای فعالانه با آنچه با آن مواجه می‌شود داشته باشد.

این نکته نیز حیاتی است که در کنار هم به‌مرور محتوای دیجیتال بپردازید. مَتِرز می‌گوید: «به انتخاب اپلیکیشن یا بازی طوری بیندیشید که برای انتخاب یک کتاب می‌‌اندیشید، [به‌عنوان] چیزی که کیفیتِ اوقاتی که در کنار هم هستید را ارتقا بدهد».

کودکان مقطع ابتدایی

این نکته نیز حیاتی است که در کنار هم به‌مرور محتوای دیجیتال بپردازید. مَتِرز می‌گوید: «به انتخاب اپلیکیشن یا بازی طوری بیندیشید که برای انتخاب یک کتاب می‌‌اندیشید، [به‌عنوان] چیزی که کیفیتِ اوقاتی که در کنار هم هستید را ارتقا بدهد».

کودکان مقطع ابتدایی

بچه‌‌های مقطع متوسطۀ اول

بسیاری از بچه‌‌ها خیلی پیش‌‌تر از سن ۱۳ سالگی در رسانه‌‌های اجتماعی حضور دارند، اما کائور خاطر نشان می‌‌کند که قوانین حفاظت داده حداقل سن لازم برای ثبت‌نام در رسانه‌‌های اجتماعی را ۱۳ سال قرار داده‌اند. زمانی که فرزندتان می‌خواهد در یک سایت یا پلتفرم مجازی ثبت‌نام کند، باید همچون نرم‌افزار‌ها، در اینجا هم به بررسی آن سایت بپردازید. کائر می‌گوید «برای اینکه بتوانید الگوی خوبی در استفاده از رسانه‌های اجتماعی برای فرزندتان باشید، باید برای زمان وبگردیِ خودتان نیز محدودیت تعیین کنید.»

اگر نوجوان شما به بازی علاقه دارد، شما نیز حتماً باید با آن بازی آشنا باشید و بدانید که چه زمانی ممکن است لحظۀ قطع‌کردن آن فرا برسد. کائور می‌گوید: «تصور کنید اگر مجبور شوید تماشای نتفلیکس را در لحظه‌ای مهم از داستان متوقف کنید، چقدر عصبی خواهید شد.»

همچنین باید با نوجوانان خود درمورد رفتار درست با دیگران در هر دو فضای آنلاین و آفلاین گفت‌وگو کنید. این پرسش از نوجوانان که تصور می‌‌کنند دیگران ممکن است چه احساسی داشته باشند –به‌خصوص آن‌هایی که زمان سختی را می‌گذرانند– می‌تواند نقطۀ شروع خوبی باشد.

بسیاری از والدین به حق نگران این هستند که فرزندشان مورد آزار و اذیت قرار گیرد؛ اما ممکن است فرزند شما کسی باشد که این آزار را انجام می‌‌دهد. با آن‌ها صحبت کنید که چه زمانی یک «لایک» در رسانه‌‌های اجتماعی می‌‌تواند آن‌ها را در جایگاه تماشاچی قرار دهد. این گفت‌وگوها آسان نیستند؛ اما بهتر است چیزی بگویید و درمورد کاستی‌‌های خود [نیز] صادق باشید، نه اینکه آن‌ها را به حال خود رها کنید تا این تجربیات را به‌تنهایی از سر بگذرانند.

جوانان