طی دو دهه گذشته به‌تدریج نگارش اسناد بالادستی در ایران تبدیل به یک رویه شده است. این اقدام که در روزهای نخست با تأیید و همراهی بسیاری رو‌به‌رو شد، در گذر زمان – و پس از آشکار شدن برخی تأثیر و تأثرات تصویب چنین اسنادی در جامعه – موافقان و مخالفانی پیدا کرده است. عده‌ای از منتقدان، کارایی چندانی برای اسناد به نگارش درآمده قائل نبوده و رغبت به تصویب اسناد این‌چنینی را ناشی از فرم‌گرایی در سیاست‌گذاری می‌دانند. در مقابل، گروهی از موافقان، دستیابی به توانایی تهیه و تدوین اسناد را به‌مثابه کسب تکنولوژی تولید سند، یک دستاورد به‌شمار می‌آورند و ناکامی‌های احتمالی این اسناد را به عدم التزام مجریان نسبت می‌دهند.

…